Podróże Guliwera - Narodowy Stary Teatr

W świecie, w którym gazety, filozofowie i myśliciele donoszą o końcu pewnego porządku i zapowiadają nowy o nieznanym jeszcze kształcie, metafora gargantuicznego oraz lilipuciego człowieka nabiera szczególnego znaczenia. Jesteśmy mocarzami zarządzającymi naturą i czyniącymi sobie ziemię poddaną czy mrówkami żyjącymi w cieniu zbliżającej się zagłady? Być może koniec jest nieunikniony i jedynie jego kształt pozostaje zagadką. Zgaśnie słońce czy porwie nas wiatr tak silny i mocny, że nikt i nic nie utrzyma się w pionie? A może doktryna Gwarantowanego Wzajemnego Zniszczenia straci swą złowieszczą moc i ktoś wściekły i gniewny przyciśnie w końcu zakazany guzik? W świecie, w którym kilka bomb wystarczy, by zniszczyć całą planetę, trudno uchwycić właściwą perspektywę. Pytanie, czy jestem olbrzymem, czy pyłkiem, pozostaje otwarte. Jedynie rozmiar naszego lęku okazuje się bezdyskusyjny: jest wielki i wciąż rośnie.

Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie inny, lepszy świat, skoro każda taka próba wyobraźni mniej lub bardziej przypomina to, co…